Książka „Wielka samotność” opowiada zawiłą historię rodziny Allbrightów, która przeprowadziła się w sam środek Alaski. Było tam wiele zagrożeń czyhających na nich z każdej strony, jednak największe okazało się być wśród nich samych.
Rok 1974, Stany Zjednoczone. Ernt Allbright już jakiś czas temu wrócił z wojny w Wietnamie, jednak wciąż nie może się odnaleźć w pozawojennej rzeczywistości. Męczą go koszmary, nie może spać, a czasem jest agresywny. Jego żona Coraline, czyli Cora, za wszelką cenę próbuje przywrócić go do przedwojennego stanu. Kocha go bezgranicznie i jest w stanie dla niego zrobić wszystko. Stara się być dla niego wsparciem i wciąż studzi jego skołatane nerwy.
Ernt i Cora często zmieniają miejsce zamieszkania. Nie mogą zagrzać nigdzie dłużej miejsca. Imają się różnych zajęć, ledwo wiążąc koniec z końcem.
Jest jeszcze Lenora, czyli po prostu Leni – ich córka. Bardzo kocha swoich rodziców, lecz dotkliwie odczuwa brak przyjaciela w swoim wieku. Jest dosyć samotna, niepewna siebie, pełna kompleksów i wątpliwości. Z całą pewnością nie pomagają jej ciągłe zmiany szkoły spowodowane wiecznymi przeprowadzkami. Przez czas wojny bardzo zżyła się ze swoją mamą, stały się w zasadzie nierozłączne. Stanowiły dla siebie wsparcie, gdy nie było Ernta.
Życie tej trójki zmienia się, gdy Ernt dostaje list. Okazuje się, że jego przyjaciel z czasów wojny przepisał na niego w testamencie domek na Alasce. Ernt jest podekscytowany, Cora robi to co zwykle – potulnie zgadza się na kolejną zmianę miejsca zamieszkania. A Leni tylko wzdycha. Przecież jest dziewczynką, podporządkowaną rodzicom, więc cóż innego może?
Alaska – nowe i nieznane
Rodzina Allbrightów dociera do swojego nowego domu. Okazuje się, że jest to opuszczona i zaniedbana chałupinka, szumnie nazwana w liście „domem”. Jednak Ernt zupełnie się tym nie przejmuje i jest zachwycony nowym miejscem, w przeciwieństwie do Cory i Leni, które były nieco przerażone dzikością miejsca. Jednak niezależnie od początkowego nastawienia cała trójka pracuje, by przywrócić dom i jego otoczenie do stanu używalności. Dni mijają im na ciężkiej pracy, a wolny czas spędzają na piknikach na własnej przydomowej plaży.
Cała okolica jest niesamowita pod względem przyrody. Dzikie, często nieodkryte tereny, góry pokryte śniegiem i jeziora z krystaliczną wodą. Alaska była piękna i tym pięknem oczarowała całą rodzinę, a zwłaszcza Leni, która swoim prostym aparatem robiła tyle zdjęć okolic ile mogła i na ile starczały jej skromne fundusze.
Allbrightowie coraz bardziej odnajdują się w nowej rzeczywistości. Stopniowo poznają też swoich sąsiadów.
Mieszkańcy Alaski i przyroda
Nie mają ich zbyt wielu. Jest Duża Marge, której energii starcza na kilka osób. Prowadzi sklep, w którym można znaleźć zupełnie wszystko. Jest też liczna rodzina Harlanów z Szalonym Earlem na czele. No i rodzina Walkerów, najbogatsza w okolicy. Przodkowie Toma Walkera, głowy rodziny, osiedlili się tutaj jako pierwsi.
Każdego na Alaskę przywiodło co innego, jednak wszyscy czują się członkami jednej wspólnoty. Wspierają się w trudnych momentach, pożyczają potrzebne rzeczy, rozwiązują większe spory, szukają zaginionych, biorą udział w uroczystościach i świętach, spotykają się na grillu i piwie. Są ze sobą na dobre i na złe.
Leni zastanawiała się jak się tu odnajdzie wśród, na pierwszy rzut oka, samych dorosłych. Na całe szczęście okazało się, że jest tu szkoła z kilkorgiem uczniów, a nawet jedna osoba w jej wieku – Matthew Walker. Spędzali ze sobą każdą wolną chwilę. Niestety nie było ich wiele ze względu na masę obowiązków w domach. Jednak pomimo tego stali się przyjaciółmi.
Kobiety szybko zaprzyjaźniły się z Dużą Marge i Tomem. Cora znalazła przyjaciółkę Thelmę Harlan, a Leni spędzała masę czasu z Matthew widząc w nim poszukiwany ideał. Z kolei Ernt nie był już tak otwarty jak jego żona i córka i większość czasu spędzał z Szalonym Eaglem knując i spiskując. Ta przyjaźń niestety rozwijała alkoholizm Ernta.
Widmo nadchodzącej zimy
Wszyscy mieszkańcy okolicznych terenów mieli co robić. W okolicy nie było bieżącej wody, elektryczności i wszelkich wygód. Wiele rzeczy trzeba było robić ręcznie. A do tego dochodziło widmo nadchodzącej zimy. Wiosna, lato i jesień trwają tylko chwilę, z tego też względu większość czasu poświęca się na tworzenie zapasów na zimę. Łowiono ryby, hodowano zwierzęta i robiono przetwory. Naprawiano domy, budynki, zapełniano spiżarnię, wędzarnię. I poza tym była jeszcze masa roboty!
Rodzina Allbrightów przybyła na Alaskę podczas cieplejszej pory roku. Gdyby nie pomoc sąsiadów, mieliby poważne problemy podczas swojej pierwszej alaskańskiej zimy. Wszyscy ich ostrzegali, że najgorsza jest PIERWSZA ZIMA, która właśnie zbliżała się wielkimi krokami. Wtedy okazuje się, kto tak naprawdę odnajduje się w tym trudnym do zamieszkania miejscu. Było to istotne tym bardziej, że Allbrigtowie byli zupełnie nieprzygotowani na zimę trwającą ponad pół roku, ze śnieżycami, nocą polarną i przeraźliwym mrozem.
Jednak długie noce były ciężkie nie tylko z powodu niskich temperatur. Zamknięcie w domu, brak słońca i marazm – to były największe problemy związane z zimą. Alaska potrafi ze słabych psychicznie ludzi wyciągnąć wszelkie najgorsze cechy. „Alaska nie kształtuje charakteru – ona go obnaża”.
Ernt i jego ciemna strona
Gdy dni skracały się coraz bardziej okazało się, że Ernt bardzo źle to znosi. Ten jego początkowy zachwyt Alaską ulatniał się z każdym dniem, ukazując drażliwość i agresję. Cora zwalała całą winę na wojnę w Wietnamie i zimę na Alasce. Ale czy faktycznie wszystkie problemy z Erntem brały się tylko z tego? Czy może Cora po prostu idealizowała obraz męża sprzed wojny?
Spiskowe teorie tworzone przez Ernta i Szalonego Eagla nie wzbudzały zaufania i sympatii, zwłaszcza, gdy wymykały się spod kontroli. A dni bez słońca sprzyjały rozmyślaniu. Człowiek, który przeżył koszmar na wojnie nie od razu o niej zapomina. A czasami sam się zapomina. No i ta narastająca nienawiść Ernta do Toma… Jak to wpłynie na relację z Corą? Jak na związek Leni i Matthewa? A jak na życie tej małej społeczności?
Nie zdradzę, jak potoczy się dalsze życie Allbrightów. Mogę tylko zapewnić, że będzie się dużo działo.
Podsumowanie
Dzika przyroda, surowy klimat i wielka samotność – tak w skrócie można podsumować życie na Alasce. Ale z tym wszystkim można sobie poradzić. Szczególnie, gdy ma się prawdziwych przyjaciół i dom. Jednak trzeba pamiętać, że „dom to nie tylko chata w lesie nad cichą zatoką. Dom to stan umysłu, spokój, który wypływa z bycia w zgodzie ze sobą.” W tym stanie ducha otwierają się oczy i okazuje się, że Alaska to przede wszystkim długie noce polarne, piękne góry, bezkresna przestrzeń i uczucie wolności.